W pierwszy weekend lipca, we Władysławowie odbyła się 21.edycja Alei Gwiazd Sportu. Podczas wydarzenia odsłonięto kolejnych trzynaście gwiazd zasłużonych polskich sportowców. Wśród wyróżnionych znalazł się Stanisław Majorek, były trener reprezentacji Polski.
Stanisław Majorek to wybitna postać polskiej piłki ręcznej. W latach 1970-1978 wspólnie z prof. Januszem Czerwińskim, a następnie z Igorem Pazurem prowadził reprezentację Polski. Z tym pierwszym stworzył duet, który wywalczył historyczny brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu.
Na mistrzostwach świata w 1974 i 1978 z kadrą Biało-Czerwonych zdobył 4. i 6. miejsce. W jego trenerskim CV oprócz prowadzenia reprezentacji Polski znajdziemy również prowadzenie kadry Luksemburga, Stali Mielec czy Unii Tarnów. Po zakończonej karierze trenera poprzez rolę działacza Związku Piłki Ręcznej w Polsce przez wiele lat zaangażowany był w budowę i rozwój polskiej piłki ręcznej.
Oprócz Stanisława Majorka swoje gwiazdy we Władysławowie odsłonili m.in Małgorzata Glinka-Mogentale, Krystyna Krupa, Maja Włoszczowska, Justyna Kowalczyk czy Aleksander Wierietielny.
Uhonorowanie polskiego selekcjonera gwiazdą w Alei Gwiazd Sportu to kolejne docenienie sukcesów Stanisława Majorka i jego wpływu na polską piłkę ręczną. W 1976 r. wybitny szkoleniowiec został odznaczony Krzyżem Kawalerskim, a w 2004 r. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. 8 lat później Kapituła ZPRP wyróżniła go Odznaką Diamentową z Wieńcem.
Laudację na cześć uhonorowanego trenera wygłosił Wiceprezes Związku Piłki Ręcznej w Polsce Michał Spieszny. Jej treść zamieszczamy poniżej:
Szanowny Panie Trenerze, Czcigodni Goście,
przypadł mi ogromny zaszczyt wygłosić Laudację do Trenera niezmiernie zasłużonego dla polskiego
sportu, postaci wręcz legendarnej w środowisku piłki ręcznej i to w dniu szczególnym – umieszczenia
Jego Gwiazdy w tak niezwykłym miejscu jak Aleja Gwiazd Sportu we Władysławowie.
Mam świadomość, że zostało już wygłoszonych wiele laudacji na cześć Pana Trenera – przez
znaczące postaci ze środowiska sportowego – trudno się nie powtarzać czy wymyślać coś nowego.
Dlatego wymienię tylko najważniejsze osiągnięcia w Pana długim i bogatym życiu zawodowym.
Niezmiernie sobie cenię i jest to dla mnie szczególnie wzruszające, że jako młody człowiek miałem
możliwość realizować swoje marzenia sportowe pod okiem Pana Trenera. Zaliczam się do grona Pana
wychowanków, którzy sportowo, ale też często zawodowo wyszli spod Pana surowej,
acz ojcowskiej ręki.
Trener Stanisław Majorek, urodził się w Pleśnej koło Tarnowa w 1937 roku. W 1956 roku
ukończył Liceum Pedagogiczne w Tarnowie, a w roku 1960 krakowską WSWF – obecnie AWF,
uzyskując dyplom magistra wychowania fizycznego i trenera piłki ręcznej.
Były to lata 60-te ubiegłego wieku, podkreślam do dlatego, że na ten okres przypadają początki
współczesnej 7-osobowej piłki ręcznej. W rodzinnym mieście Tarnowie tworzył od podstaw tę
dyscyplinę. Był założycielem sekcji piłki ręcznej w Pałacu Młodzieży w Tarnowie i ojcem sukcesów
sportowych tarnowskich szczypiornistów.
W latach 1967-1968 Stanisław Majorek pełnił funkcję trenera kadry narodowej juniorów,
a następnie prowadził młodzieżową reprezentację Polski w piłce ręcznej (1969-1971).
Był trenerem klubowym Stali Mielec, z którą zdobył Puchar Polski w 1971.
Piłka ręczna została grą olimpijską dopiero w 1972 roku podczas Igrzysk Olimpijskich
w Monachium. Tam reprezentacja Polski pod kierunkiem trenera Janusza Czerwińskiego, zajęła
10 miejsce, a trener Majorek brał udział w przygotowaniach drużyny, a podczas igrzysk pełnił
funkcję obserwatora ze strony ZPRP.
Po Igrzyskach w Monachium Stanisław Majorek został pierwszym trenerem reprezentacji Polski
i pełnił tę funkcję do roku 1978. Jego podopieczni zajęli doskonałe 4 miejsce na MŚ w 1974 roku
(NRD), a największym sukcesem z reprezentacją Polski było wywalczenie brązowego medalu
olimpijskiego podczas Igrzysk Olimpijskich w Montrealu (1976). Następnie w 1978 roku na Mistrzostwach Świata w Danii
drużyna pod jego wodzą znalazła się na wysokim 6 miejscu.
Późniejsze lata to praca z zagranicznymi drużynami – w latach 1979-1981 prowadził reprezentację
Luksemburga, po czym wyjechał do Zjednoczonych Emiratów Arabskich i w latach 1981-1989 oraz
1994-1999 odnosił sukcesy z reprezentacją tego kraju, ponadto z prowadzonymi drużynami
klubowymi zdobył 5 tytułów mistrza kraju i 4-krotnie wywalczył Puchar ZEA.
Aktywnie działał także w strukturach ZPRP. Był Przewodniczącym komisji szkoleniowej
(1980-1988); Przewodniczącym, a później członkiem Rady Trenerów ZPRP (2006-2012)
Za swoje zasługi został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976)
i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2004), uhonorowany Diamentową Odznaką ZPRP
(1986) i Odznaką Diamentową z Wieńcem Za Zasługi dla Piłki Ręcznej (2012);
Ze swoich wyjazdów zawsze wracał do rodzinnego Tarnowa i do pracy z młodzieżą, którą jak
wiem bardzo Pan cenił i zawsze była Pana pasją.
Szanowny Panie Trenerze, jest Pan jednym z twórców współczesnej polskiej piłki ręcznej –
nowoczesnego podejścia do szkolenia, treningu, organizacji gry i pracy trenerskiej. My – Pana
wychowankowie, będziemy się starać kontynuować Pana pracę na rzecz naszej ukochanej dyscypliny sportu, nie tracąc pasji
i zaangażowania jaką Pan w nas zaszczepił. Za co Panu ogromnie dziękujemy!
