Upływa czas, pozostają wspomnienia, ich bogactwo tworzy piękną historię bliskiej naszym sercom dyscypliny sportu. Naszą powinnością jest troska o pamięć faktów, które naszym, skromnym udziałem kształtowały polską piłkę ręczną. Na zawsze zostaną z nami przeżycia związane z uczestnictwem w krajowej i międzynarodowej rywalizacji sportowej. W naszej pamięci zachowały się, przede wszystkim, wspomnienia z lat młodzieńczych, kiedy to pomimo różnych niedogodności cieszyliśmy się z każdego zrealizowanego treningu czy nawet drobnego sukcesu sportowego.
Największą wartością była dla nas młodość, dzięki której czerpaliśmy tak wiele radości i satysfakcji z uprawiania piłki ręcznej. W zespołach klubowych a tym bardziej w reprezentacji narodowej byliśmy przyjaźni sobie, zachłanni na sukcesy sportowe, które często były naszym udziałem, choć nigdy nie przychodziły nam łatwo. Lata pięćdziesiąte dwudziestego wieku to początki dynamicznego rozwoju piłki ręcznej. Polska była w ścisłej czołówce państw, które nadawały ton i kierunki rozwoju tej dyscypliny sportu. Pamiętamy o Stanisławie Świetlińskim, Józefie Cieślaku, Edwardzie Hyli, Pawle Malace, Alfredzie Ograbek, Irenie Setnik czy Romualdzie Grószczyńskiej, którzy w tym czasie stanowili o sile naszych drużyn narodowych.
Początki te nie były łatwe. Lata powojenne to brak odpowiednich obiektów sportowych, kadry szkoleniowej oraz struktur organizacyjnych – co stanowiło główną przeszkodę w międzynarodowej rywalizacji sportowej. Wysiłek takich osób jak Zygmunt Nowak, Mieczysław Kamiński, Władysław Stawiarski, Tadeusz Breguła, Jerzy Til, Antoni Szymański doprowadził do popularyzacji piłki ręcznej. Powszechność tej gry (szkoły i uczelnie), jej zasięg (miasta i wsie) stały się wkrótce główną przyczyną międzynarodowych sukcesów sportowych. Udział w Igrzyskach Olimpijskich Monachium 1972, czwarte miejsce w MŚ 1974, brązowy medal Igrzysk Olimpijskich Montreal 1976, brązowy medal MŚ 1982 to tylko niektóre trofea reprezentacji męskiej. Kobiety też plasowały się w czołówce światowej o czym świadczą: piąte miejsce w MŚ 1973 i szóste miejsce w MŚ 1978.
Po pewnym kryzysie organizacyjno-sportowym na przełomie XX i XXI wieku, nasze reprezentacje znowu pojawiły się w na czołowych miejscach. Kadra mężczyzn wywalczyła srebrny medal MŚ 2007, brązowy medal MŚ 2009, brązowy medal MŚ 2015 oraz czwarte miejsce na Igrzyskach Olimpijskich Rio de Janerio 2016. Z kolei kadra kobiet dwukrotnie została czwartą drużyną globu – podczas MŚ 2013 i MŚ 2015.
Na wszystkie te wyniki składała się praca wielu szkoleniowców, zawodniczek i zawodników. Wśród nich pojawiła się idea powołania Stowarzyszenia Zasłużonego Reprezentanta Polski w Piłce Ręcznej, które będzie gromadziło najbardziej zasłużonych trenerów i trenerki, kadrowiczki i kadrowiczów, niezależnie od wieku. Jednym z głównych celów powołania Stowarzyszenia miało być odnowienie i zintensyfikowanie kontaktów towarzyskich wybitnych sportowców i trenerów, którzy na przestrzeni kilkudziesięciu lat reprezentowali barwy narodowe, zdobywali medale i dostarczali kibicom wielu emocji i wzruszeń. Poza tymi osobistymi celami założyciele Stowarzyszenia zakładali bliską współpracę ze Związkiem Piłki Ręcznej w Polsce dotyczącą aktualnych spraw szkoleniowych i organizacyjnych.
Wiele osób ze środowiska piłki ręcznej od dawna popierało tę ideę, choć przez długi czas nie udało się jej zrealizować. Głównym pomysłodawcą powołania Stowarzyszenia był prezes honorowy ZPRP, prof. Janusz Czerwiński. Dzięki swojemu autorytetowi, ogromnemu osobistemu zaangażowaniu opracował zasady organizacyjne oraz założenia do Statutu i wraz z kilkoma członkami założycielami doprowadził do zwołania I Walnego Zgromadzenia Założycielskiego Stowarzyszenia, które miało miejsce w Spale w dniach 10-11 listopada 2013 roku. Wzięło w nim udział 81 członków zwyczajnych oraz 5 zaproszonych gości, a wśród nich Prezes ZPRP Andrzej Kraśnicki. Podczas obrad zatwierdzono Statut, wytyczono kierunki działania oraz powołano Zarząd w składzie: Prezes Janusz Czerwiński, Wiceprezes Zygfryd Kuchta, członek Jerzy Garpiel, sekretarz Bożena Karkut, skarbnik Agnieszka Kaja. Do składu Komisji Rewizyjnej zostali wybrani: Przewodniczący Andrzej Lech, członkowie Monika Marzec i Alicja Klonowska.
Cele działalności zostały zapisane w Statucie, ale naczelnym przesłaniem wszystkich członków Stowarzyszenia jest popularyzacja piłki ręcznej poprzez swoje osobiste dokonania i doświadczenie zdobyte na boiskach 11-osobowej i halowej, 7-osobowej piłki ręcznej. Będziemy pamiętali i przypominali wszystkim, młodym adeptom o korzeniach naszej dyscypliny, które sięgają roku 1918 i wywodzą się ze Szczypiorna. Stąd pierwotna nazwa „szczypiorniak” tożsama z dzisiejszą „piłką ręczną”.
Stowarzyszenie pamięta o koleżankach i kolegach z boiska, także tych, którzy w jesieni swojego życia potrzebują wsparcia, opieki oraz poczucia wspólnoty i pamięci o ich wspaniałej sportowej przeszłości. Stale dążymy do tego, aby Stowarzyszenie było klubem nie tylko wspaniałych ludzi, ale również życzliwych i pomocnych sobie przyjaciół.